AZ Rozdział Trzydziesty Trzeci

Z ciężkim sumieniem zapukałem do drzwi gabinetu mojego przełożonego.

- Wejdź Gabrielu. Zamknij za sobą drzwi – na twarzy Tobiasza nie było śladu rozbawienia.

Wsunąłem się do środka, cicho domykając drzwi.

- Siadaj, siadaj. I wytłumacz mi proszę co skłoniło cię to podjęcia tak drastycznych działań.

- Szczerze powiedziawszy to nie jestem pewien, nie zastanawiałem się nad tym co robię – wiedziałem tylko, że muszę ich uratować.

- Ich czy ją? – przenikliwe oczy przełożonego odkrywały tajniki mojej duszy, ukryte nawet przede mną.

- Och, ja chyba nie zdawałem sobie sprawy… nie wiem jak to się stało…

- Zakochałeś się w ziemskiej dziewczynie, nieprawdaż? – westchnął i nalał herbaty do filiżanek. - Wiesz, że jest to surowo zakazane, a konsekwencją takiego występku jest wyczyszczenie twojej pamięci i rozpoczęcie procesu szkolenia od nowa.

Kiwałem smętnie głową w rytm słów, które padały na mnie jak grad. Ja naprawdę nie zdawałem sobie z tego sprawy. W innym wypadku pewnie dawno bym to przerwał. Machinalnie wziąłem łyk herbaty.

- Jednak z tobą będzie inaczej. Poniesiesz zasłużoną karę, lecz nie wykasujemy ci pamięci.

Drgnąłem, filiżanka trąciła spodek. Nigdy wcześniej nie słyszałem, aby przy takim przewinieniu nie zastosowano wymazania pamięci. – Ale jak to? Dlaczego?

- Jesteś za dobry – wzruszył ramionami. - Sprawa pozostanie między nami, tylko i wyłącznie. Natomiast ty obiecasz mi dwie rzeczy.

- Mianowicie?

- Po pierwsze zakończysz to uczucie. Nie wiem jak, nie znam się na tym – może twój pomocnik wpadnie na jakiś pomysł, wydaje się być bystrym chłopcem.

- A to drugie?

- Skończysz swoją pracę. Nie możesz jej przerwać w środku – doprowadź dziewczynę tam gdzie miała dojść, przy okazji zajmij się też tym młodzieńcem, Jan ma chyba na imię. Nie muszę ci nic radzić, wiesz co robić.

- Naprawdę nie będę ukarany?

- Nie. Nie w sposób tradycyjny. Wystarczające będzie dla ciebie zakończenie sprawy z tą widzącą, a na dokładkę dostaniesz też pozostałych mieszkańców kamienicy – zresztą i tak maczałeś już w tym palce, czyż nie? Aha, i żadnej materializacji. A teraz już idź, mam jeszcze dużo spraw do załatwienia – Tobiasz wziął kolejne akta i położył je przed sobą na biurku.

Wyszedłem nadal lekko oszołomiony rewelacjami sprzed kilku minut. Przed drzwiami czekał Jerzy, lecz na jego twarzy nie było śladu niepokoju.

- W porządku szefie?

- Tak, chyba tak…

- To może pójdziemy do twojego pokoju?

- Tak, tak…

Nie bardzo pamiętam jak się tam znaleźliśmy, faktem jednak jest że siedziałem w moim fotelu z filiżanką herbaty w dłoni i talerzykiem ciasteczek na biurku.

- Ona ma się całkiem znośnie. – zaczął Jerzy. – Oczywiście złorzeczy co jakiś czas, ale myślę, że jej to nie długo minie.

- Aha. Jak to się stało Jerzy? Ja nic nie rozumiem…

- Oj szefie, tak to bywa między ludźmi – westchnął rozkładając dłonie - Uczucia pojawiają się nagle.

- Ale ja nie jestem człowiekiem.

- Prawie się nim stałeś szefie. Za długo to trwało, materializacja, przebywanie pomiędzy ludźmi, zadawanie się z nimi… Zwłaszcza z Hanką… To chyba było nieuniknione.

- Tak myślisz? Ale ja nic nie rozumiem. To nie jest jakieś wyjątkowe uczucie, ani nic specjalnego, ja po prostu się o nią martwiłem.

- Dlaczego?

- Dlaczego się martwiłem? Nie chciałem, żeby stała się jej krzywda.

- Przywiązałeś się do niej szefie. Ona zresztą też.

- Cierpi?

- Mhm. Jej jest nieco trudniej, cały czas ma przed oczami twoją twarz, i do tego wypadek rodziców. Nie wszystko rozumie. Może trzeba by jej coś wyjaśnić?

- Nie mam na to siły. Może jestem tchórzem, ale nie potrafię jej spojrzeć w twarz.

- Na mnie szefie nie patrz! – wzdrygnął się chłopak - Ja mogę przygotować grunt, ale finalna rozmowa musi się odbyć między wami. Zresztą jest tam teraz z nią Detta, może jej pójdzie lepiej. Ze mną nie bardzo chciała rozmawiać.

- Pewnie masz rację. – westchnąłem głęboko, przekonany że wszystko legło w gruzach. Nie będę umiał spojrzeć Hani w oczy, nie po tym wszystkim, a ja mam doprowadzić tą sprawę do końca. Podejrzewam, że mój przełożony wiedział co robi, zadając mi taką pokutę. Wypiłem herbatę i przełknąłem parę ciasteczek. Tkwiłem gdzieś w niebycie, nie mogłem powrócić do siebie. W tym czasie Detta przeprowadziła poważną rozmowę z moją podopieczną, o czym dowiedziałem się nieco później.